20.09 | Jardines del Alma | Spektakl Flamenco w Ogrodzie Łobzów - bilet wstępu

O spektaklu

 Ja-motyl, odnalazłam ogród,

gdzie dusza się karmi.

Skrzydła, niegdyś ciężkie od nocy

zmieniają się w kwiaty

niesione przez wiatr w nieznane.

Lecę, gubię kształt,

rozmywam się w powiewie

i płynę z wiatrem, jak ty wtedy,

by cię odnaleźć

Jardines del Alma/Ogrody Duszy to rytuał sceniczny przejścia - spektakl flamenco, który odkrywa wśród cieni i świateł intymną podróż duszy na ścieżce przemiany. Taniec malowany na płótnie czasu. Pieśń o kruchości i sile pamięci, która rozkwita w cieniu.

Czas jest pulsem odmierzającym pejzaże nieobecności. Strata łamie ciszę jak echo bez odpowiedzi. Żałoba - zima bez litości. Stopy uderzają w ziemię, szukając korzeni, lecz wszystko to pył, ulatuje i znika. Po bezbrzeżnej ścieżce pośród zwiędłego ogrodu wspomnień wędruje dusza. Ciało opada i podnosi się, wiotczeje i otwiera, łamie się i rozrasta.

A jednak muzyka trwa. Tętni jak podziemna rzeka. Taniec znajduje swój nurt, pragnienie odrodzenia się. Muzyka popycha ciało do przemiany, wydziera bezruch. Z pęknięć wyrastają nadzieje. Ramiona drżą, tors wygina się, ciało płynie z nurtem. Ból zamienia się w impuls. Taniec staje się krzykiem, który chce wznieść się wysoko. Echa straty ustępują czułości.

Akceptacja nie oznacza rezygnacji, to pakt z życiem. Budzi się pamięć o kwiatach, a drżenie wytrąca z letargu. Ciało wytańczy mrok, by znów zakwitnąć. Leć!  Ramiona kreślą skrzydła, ciało przemienia się w wiatr. W finalnym blasku stapia się w rytmie, nim całkiem rozproszy się w powietrzu.

„Jardines del Alma” to spotkanie z tym, czym byliśmy i tym, czym będziemy. Czuły uścisk między przepaścią a pięknem, gdzie to, co ludzkie, przeistacza się w rytuale, gdzie ciało to archiwum i terytorium, gdzie żałoba to nie jedynie narracja, lecz forma istnienia w świecie.

Program

Preludium: 
”El cant dels ocells”(”Pieśń ptaków”)
(melodia tradycyjna, opr. Pablo Casals)

Lament: Petenera/Soleá

Rytuał (Płaczki): Martinete

Spotkanie: Tientos/Tangos

Motyl: Fandangos/Abandolaos

Interludium: Alegrías

Ogród w rozkwicie: Malagueña/Guajira

O artystach

Eliza Miścior „La Morá”

Polska tancerka, choreograf i instruktorka flamenco. Graficzka i malarka. Współzałożycielka szkoły tańca A Compás w Sewilli. Stypendystka i absolwentka Fundacji Cristina Heeren de Arte Flamenco w Sewilli, gdzie kształciła się pod okiem uznanych mistrzów, takich jak m.in. Milagros Menjíbar, Javier Barón i Luisa Palicio. Swoje umiejętności doskonaliła także pod kierunkiem wybitnych tancerzy jak Eva Yerbabuena, Úrsula López, Andrés Peña, czy Rubén Olmo oraz w dziedzinie clásico español i escuela bolera  u Tamary López (Flamenco Danza) i Mariano Bernala (Centro Andaluz de Danza).

Występowała na deskach sewilskich tablaos: La Caja Negra, La Garufa, Casa Ensamblá, Flamenquería/Orillas de Triana i Peña Niño de la Alfalfa, a także w cyklu Miércoles a compás organizowanym przez Andaluzyjskie Centrum Sztuki Współczesnej. Ma na swoim koncie udział w licznych międzynarodowych festiwalach i współpracę przy produkcjach teatralnych oraz projektach scenicznych, a także radiowo-telewizyjnych w Hiszpanii, Polsce, Szwecji, Armenii i Libanie. Wystąpiła w spektaklach El Armario (2013), Sovitus. La Reconciliación (2014) i Tablao Chopin (2015-2021). Wzięła udział w projekcie fotografa Javiera Caró pt. Habitantes del Flamenco, a jej zdjęcie stało się wizytówką wystawy.

Obecnie łączy taniec z działalnością artystyczną i kulturalną. Jest członkiem Związku Plastyków Artystów RP, a jej prace znajdują się w kolekcjach prywatnych w Europie, USA i Kanadzie. Jako sekretarz Stowarzyszenia Tu Kultura współorganizuje wydarzenia mające na celu przybliżenie polskiej sztuki publiczności sewilskiej. Jej twórczość plastyczna, inspirowana realizmem magicznym, była prezentowana w Polsce i Hiszpanii, zarówno na wystawach indywidualnych (Jardines del Alma i Universos Efímeros), jak i zbiorowych. W jej najnowszych projektach taniec przenika się ze sztuką. Malagueña Silvestre (2020) i Petenera Efímera (2024) to utwory choreograficzne, które stały się zaczątkiem koncepcji spektaklu Jardines del Alma.

Diaa Homsy

Urodzony w Damaszku, tancerz, choreograf i instruktor flamenco. Już od najmłodszych lat trenował balet, taniec współczesny, nowoczesny oraz folklor arabski. W 2004 roku dołączył do Teatru Tańca Enana w Syrii. W 2007 roku został tancerzem prestiżowego teatru tańca Caracalla Dance Theatre w Libanie, z którym jeździł w międzynarodowe trasy koncertowe. W 2010 roku przeniósł się do Hiszpanii, aby studiować flamenco w Madrycie i Sewilli, gdzie kształcił się w Fundación Cristina Heeren de Arte Flamenco pod okiem mistrzów takich jak Javier Barón, Milagros Menjíbar i Antonio Molina "El Choro", uzyskując dyplom z wyróżnieniem w 2013 roku. Doskonalił swoją technikę u Andrésa Peñi i Farruquito, a także zgłębiał flamenco contemporáneo pod kierunkiem Marco de Ana, jednocześnie pobierając nauki z dziedziny tańca współczesnego w Centro Andaluz de Danza w Sewilli.

Ma na swoim koncie występy w cyklu Miércoles a compás w sewilskim Centrum Sztuki Współczesnej, Veranillos Flamencos oraz udział w projecie Sala de ensayo wg koncepcji Pedro G. Romero podczas XX Biennale Flamenco w Sewilli. Uczestniczył w trasach koncertowych po Hiszpanii, Polsce, Armenii, Szwecji i Niemczech. Występował w sewilskich tablaos: Flamenquería, La Caja Negra, El Callejón del Embrujo oraz Peña Niño de la Alfalfa. Stworzył spektakle: Lubricante Social (2022), Geophobia (2017) oraz El Armario (2013). Był półfinalistą programu Arabs Got Talent w Libanie (2019). Jest współzałożycielem szkoły flamenco A Compás w Sewilli, gdzie prowadzi regularne zajęcia.

Gori Mazo

Gitarzysta flamenco urodzony w Sewilli. Gori od ponad 20 lat rozwija swoją wszechstronność, uczestnicząc w licznych projektach o zasięgu krajowym i międzynarodowym. Jego eksperymenty z innymi dyscyplinami muzycznymi wzbogaciły jego styl o nowe niuanse i tekstury, co czyni jego styl wyjątkową mieszanką tradycji i awangardy.

Na początku swojej kariery związał się z sewilską grupą Rock-Flamenco o nazwie Zaguán, która odniosła duży sukces zarówno wśród krytyków, jak i publiczności. Od tamtej pory zawodowo występuje na deskach hiszpańskich tablaos i teatrów oraz scen międzynarodowych, gdzie miał okazję współpracować z artystami takimi jak Antonio Canales, Lole Montoya i Gipsy Kings.

W 2025 roku we współpracy z Rocío Márquez otrzymał nagrodę Carmen w kategorii najlepszy utwór oryginalny wręczaną przez Akademię Filmową Andaluzji. To wyróżnienie oraz lata spędzone na rozwijaniu działalności muzycznej ugruntowały jego pozycję jako gitarzysty, muzyka i producenta.

Marcos Martínez Eslava

Śpiewak flamenco urodzony w Barcelonie. Pasję do flamenco odkrył w wieku 16 lat. Kształcił się w prestiżowych instytucjach takich jak El Taller de Músics oraz Fundación Cristina Heeren de Arte Flamenco, gdzie otrzymał stypendium „Acciona” i miał przyjemność uczyć się od wielkich mistrzów, takich jak José de la Tomasa, Juan José Amador i Liliana Aracil.

Zawodowo od wielu lat jest związany z jednymi z najbardziej znanych tablaos w Hiszpanii, takimi jak Los Gallos, Teatro Flamenco Sevilla, La Casa del Flamenco, Tablao Andalusí i La Casa de la Guitarra w Sewilli, a także Los Tarantos, Palacio del Flamenco i Palau Dalmases w Barcelonie. Był finalistą wielu prestiżowych konkursów flamenco, a w 2017 roku wygrał konkurs Talento Flamenco w kategorii Soleá Naranjito de Triana. Brał udział w licznych festiwalach krajowych i międzynarodowych, takich jak Biennale Flamenco w Sewilli (2018), 33. Festival de Arte Flamenco de Cataluña, festiwal Savia Nueva organizowany przez śpiewaczkę Mayte Martín, festiwal Txiquitsi w Mozambiku i El Dorado. Zaśpiewał w chórze flamenco w projekcie La Roda del Viento Davida Dorantesa, wykazując swoją wszechstronność i zaangażowanie w innowacje. Poza działalnością artystyczną, jest współzałożycielem i nauczycielem śpiewu flamenco w szkole Arte Arrebol w Sewilli, gdzie dzieli się swoją wiedzą i pasją, kształcąc nowe pokolenia artystów.

Fernando Jurado Herrera

Wiolonczelista urodzony w Sewilli. Rozpoczął swoją edukację muzyczną w Konserwatorium Muzycznym I stopnia La Macarena, a następnie kontynuował naukę u Pastory Domínguez w Konserwatorium II stopnia Cristóbal de Morales. Studia wyższe ukończył z wyróżnieniem w Konserwatorium Muzycznym Manuel Castillo w Sewilli w klasie Ivo Cortésa. Uczestniczył w kursach mistrzowskich prowadzonych przez wybitnych muzyków, takich jak Claudio Baraviera, Maria de Macedo, Damián Martínez, Álvaro Campos, Jelena Ocic, Michael Flaksman i Gregory Bennett. W 2009 roku został finalistą konkursu „Acordes” organizowanego przez Caja Madrid, a w 2011 odbył trasę koncertową jako solista w Hiszpanii, Francji i Słowacji. Pasja do flamenco skłoniła go do ukończenia studiów magisterskich z zakresu Badań i Analizy Flamenco w 2019 roku.

Jest współzałożycielem Orkiestry Flamenco. Obecnie łączy działalność pedagogiczną jako nauczyciel wiolonczeli w szkołach muzycznych w Andaluzji z występami u boku artystów takich jak Rosalía, El Pele, Esperanza Fernández, Miguel Vargas, David Dorantes, El Carpeta, Dani de Morón i Daniel Casares. W 2024 roku został półfinalistą międzynarodowego konkursu Cante de las Minas w kategorii instrumentalnej wraz z Orkiestrą Flamenco.

 O flamenco

Flamenco jest o byciu przekaźnikiem emocji i prawd oraz drogą do głębszego zrozumienia siebie. Ukorzeniło mnie. Jest przestrzenią, w której na powierzchnię mogą wypłynąć emocje zwykle trzymane na wodzy, gdzie doświadczenia nabierają kształtu, a wewnętrzne rozterki znajdują swój rytm.

Bywa wędrowaniem po terytoriach znanych i tych jeszcze nieodkrytych. Zmusza do nieustannych poszukiwań. Nie ma stagnacji – jest ruch, zmiana, miejsce na osobistą interpretację. Tradycja przenika się z tym, co nowe. Flamenco potrafi zaskoczyć, zmusić do konfrontacji, wydobyć to, co pierwotne. Muzyka prowadzi dialog z ruchem, rytmem i przestrzenią. Choć pełne warstw i niuansów, trafia prosto do sedna. Granice się zacierają, a ciało staje się instrumentem.

O twórczości plastycznej

Od najmłodszych lat przejawiała zamiłowanie do sztuk pięknych, eksperymentując z różnymi technikami, aż w linorycie odnalazła swój główny środek wyrazu. Równolegle taniec flamenco stał się nie tylko częścią jej tożsamości artystycznej, ale także procesu twórczego.

Prace Elizy były prezentowane w Polsce i Hiszpanii podczas wystaw indywidualnych i zbiorowych. W 2010 roku po raz pierwszy zaprezentowała swoje linoryty podczas III Międzynarodowego Pleneru Rzeźby w Gogołowie. Praca Kim są Anioły? zdobyła II nagrodę w XXXIV Konkursie Plastycznym organizowanym przez Miejski Ośrodek Kultury w Nowym Targu. Finalistka konkursu plastycznego organizowanego przez Colectivo La Salita 2021 w Gijón (Asturias). Od 2017 roku jest członkinią Związku Plastyków Artystów RP.

Twórczość Elizy jest inspirowana realizmem magicznym i łączy postacie ludzkie, formy organiczne i roślinne, tworząc obrazy pełne wrażliwości i poetyckiej siły. Pojawia się w nich refleksja nad miejscem człowieka we wszechświecie, ulotnością, kruchością i przemijaniem. Z jednej strony kolekcja wczesnych prac monochromatycznych, utrzymanych w czerni i bieli, z drugiej technika mieszana łącząca linoryt z malarstwem akrylowym, wprowadzająca kolor oraz element niepowtarzalności.

Wystawy indywidualne Jardines del Alma (2020) i Universos Efímeros (2024) łączą sztukę z ekspresją tańca, eksplorując ruch i symbolikę. Taniec wychodzi poza scenę, stając się częścią przestrzeni wystawienniczej i nawiązując dialog między dziełem a ciałem w ruchu. W linorytach odnajdujemy gesty i energię, a taniec nabiera malarskiego i performatywnego wymiaru. Prace Elizy znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, Hiszpanii, Francji, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych.

Seria

Universos Efímeros

Osobiste zielniki pamięci

Universos Efímeros / Wszechświaty ulotne to cykl prac eksplorujących ulotność ludzkiego istnienia poprzez połączenie techniki linorytu i malarstwa akrylowego. Prace ukazują bliskie, ciasne kadry fragmentów ludzkiego ciała, subtelnie splecionych z elementami malarstwa botanicznego, tworząc unikalne połączenie grafiki i natury. Te obrazy, wydobyte z pamięci, odzwierciedlają efemeryczny charakter istnienia, zatrzymując ulotne chwile w wizualnym języku pełnym intymności i emocji.

Każde spojrzenie otwiera nowy świat. Każda praca jest śladem, próbą zatrzymania tego, co nietrwałe, oporem wobec upływu czasu i zapomnienia. Fragmenty ludzkiego ciała współistnieją z organicznymi formami – piórami, liśćmi, kwiatami – tworząc wizualny dialog między tym, co ludzkie, a tym, co należące do natury. To przenikanie się nie tylko podkreśla przemijające piękno natury, ale również kruchość i nietrwałość naszej własnej egzystencji.

Linoryt, z wyraźnym rytem i namacalną fakturą, nadaje pracom wrażenie materialności, podczas gdy farba akrylowa wnosi subtelną energię. Połączenie tych dwóch mediów buduje napięcie między tym, co graficzne, a tym, co malarskie, skłaniając do refleksji nad trwałością i zanikiem. Bliskie, ciasne kadry wzmacniają poczucie fragmentaryczności i intymności, sugerując nieobecną całość. Każdy fragment staje się własnym uniwersum, metaforą tego, co niedokończone i tajemnicze.

Prace stanowią swego rodzaju herbaria – miejsca, w których linorytowa matryca i żywe barwy próbują uchwycić to, co nieuchwytne, zachęcając do kontemplacji nad kruchością czasu w estetycznym i emocjonalnym wymiarze.

Cykl obejmuje dzieła średniego i dużego formatu, wykonane na papierze i płótnie.

Seria

Jardines del Alma

Nocne ogrody duszy

Wystawa przenosi zwiedzających w senny, oniryczny krajobraz uczuć i magicznych obserwacji ludzkich historii i wplecionych w nie roślin i kwiatów. Motywem przewodnim prac jest są walory i wartości takie jak czułość, delikatność i kobiecość. Wystawę wzbogacają wiersze polskich autorów w wersji polskiej oraz w tłumaczeniu na język hiszpański, które razem tworzą przestrzeń do kontemplacji.

Celem autorki jest zaproszenie zwiedzającego do bardzo osobistej przestrzeni-ostoi, pełnej spokoju, wyciszenia i światła, gdzie delikatne dźwięki natury rozbrzmiewające w tle tworzą atmosferę pobudzającą do refleksji i otwierającą wrota wyobraźni. Obecność roślin w przestrzeni wystawienniczej nie tylko nawiązuje do ogrodu, symbolizując związek tematyki prac ze światem przyrody, ale także w ten sposób buduje swego rodzaju siedlisko dla dusz, które są bohaterami odciśniętych na papierze historii.

Link do galerii 3D:

https://youtu.be/6u9r0PzST6g

Link do reportażu:

https://youtu.be/BEh90JoByDw